Ergens in het noorden van de meest noordelijke provincie van Nederland ligt het dorpje Doodstil. Dat klinkt als een aangename belofte die lastig waar te maken is.
Stilte is een magisch medicijn tegen stress, het jachtige leven dat we lijden en zorgt ervoor dat je tot jezelf kunt komen. Niet voor niets dat mensen steeds vaker op stiltereis gaan om zichzelf weer een beetje te herontdekken.Toen ik de plaatsnaam Doodstil op de kaart zag staan dacht ik meteen ‘daar moet ik gaan kijken’. Ik had de hoop om in een prachtig dorp terecht te komen waar stilte een vanzelfsprekendheid is. Natuurlijk zou ik beter moeten weten. Alleen al mijn aanwezigheid zou de stilte direct bij het arriveren in Doodstil doorbreken. Toch weet ik uit ervaring dat dorpen die amper geluid produceren bestaan. Ik heb ze al eerder gezien in Spanje, in Frankrijk en zelfs in Canada.
Het dorp Doodstil doet zijn naam eigenlijk best wel eer aan. Ieder geluid dat wel aanwezig is, is meteen nadrukkelijk aanwezig. Dat kan alleen maar als de continue stroom van geluid zoals je die in een stad of een groter dorp meemaakt afwezig is. Ik hoor het fluiten van de vogels, ik hoor het getimmer van een bewoner die zijn huis aan het repareren is en de bewoners horen mij. Het is in een gehucht zoals Doodstil (ik denk dat er pakweg honderd inwoners zullen wonen) onmogelijk om onopgemerkt rond te lopen en te fotograferen. Zo word ik al snel aangesproken door een trotse bewoner die met een grap het ijs meteen breekt en daarna vertelt over hoe zijn dorp de titel van ‘mooiste plaatsnaam van Nederland’ gewonnen heeft. Deze naam is voor mij dan ook de reden dat Doodstil niet mag ontbreken in een overzicht van de mooiste dorpjes van Groningen.
Als je overigens gaat zoeken naar de herkomst van de naam dan heeft het niets te maken met volmaakte stilte, maar zou het te maken hebben met het feit dat de brug van Doode aangelegd zou zijn omdat er een keer een lijkkist zonk op het Boterdiep. De daarna aangelegde brug zou speciaal bedoeld zijn om doden over te kunnen laten steken.
